ਸੰਸਦ ਨਵਜੋਤ ਸਿੱਧੂ ਦੀਆਂ ਰਾਜਸੀ ਸਟੰਟ ਬਾਜੀਆਂ

ਡਾ. ਤੇਜਿੰਦਰ ਵਿਰਲੀ 9464797400

ਕਰਿਕਟ ਜਗਤ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸਿੱਧੀ ਪਾ ਕੇ ਰਾਜਨੀਤੀ ਦੀਆਂ ਪੌੜੀਆਂ ਚੜਿਆ ਨਵਜੋਤ ਸਿੰਘ ਸਿੱਧੂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਆਪਣੀਆਂ ਰਾਜਸੀ ਸਟੰਟ ਬਾਜੀਆਂ ਕਰਕੇ ਚਰਚਾ ਵਿਚ ਹੈ। ਵੇਸੇ ਤਾਂ ਉਹ ਹਰ ਵਕਤ ਹੀ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਚੈਨਲ ਉਪਰ ਬੈਠਾ ਹਲਕੇ ਫੁਲਕੇ ਚੁਟਕਲਿਆਂ ਨਾਲ ਮਧ ਵਰਗੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮਨੋਰੰਜਨ ਕਰਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਹੁਣ ਉਸ ਦੀਆਂ ਭਾਵੁਕ ਰਾਜਸੀ ਟਕੋਰਾਂ ਨਾਲ ਰਾਜਨੀਤੀ ਦੇ ਪਾਠਕ ਵੀ ਉਸ ਬਾਰੇ ਸੋਚਣ, ਬੋਲਣ ਤੇ ਲਿਖਣ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਆਪਣੀ ਹੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਨਾਲ ਹੈ ਜਿਸ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਮੰਤਰੀ ਉਸ ਦੀ ਆਪਣੀ ਧਰਮ ਪਤਨੀ ਵੀ ਹੈ। ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦਾ ਇਹ ਦਸਤੂਰ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਆਪਣਾ ਹੀ ਆਪਣਿਆ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਬੋਲਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਣਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀਆਂ ਰੌਣਕਾ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਵੱਡੀਆਂ ਭੀੜਾਂ ਵੀ ਇਕੱਤਰ ਹੋਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਹੀ ਕੁਝ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਅਮਿ੍ਰਤਸਰ ਆਏ ਨਵਜੋਤ ਸਿੰਘ ਸਿੱਧੂ ਨਾਲ ਵੀ ਹੋਇਆ। ਉਸ ਦੀ ਆਓ ਭਗਤ ਲਈ ਨਾ ਹੀ ਕੋਈ ਸਰਕਾਰੀ ਅਧਿਕਾਰੀ ਹੀ ਆਇਆ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਹਜੂਮ ਉਸ ਵੱਲ ਉਮੜਿਆ। ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉੱਖੜੇ ਸਿੱਧੂ ਲਈ ਇਹ ਇਕ ਅਸਹਿ ਸਦਮਾਂ ਹੀ ਸੀ ਜਿਸ ਲਈ ਸਿੱਧੂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਐਸਾ ਰਾਜਸੀ ਸਟੰਟ ਕਰਨਾ ਹੀ ਪੈਣਾ ਸੀ ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਸ ਦੀ ਰਾਜਸੀ ਪੈਂਠ ਬਣਦੀ। ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਲੋਕ ਪੱਖੀ ਹੋਣ ਦਾ ਭਰਮ ਸਿਰਜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਸਰਕਾਰੇ ਦਰਬਾਰੇ ਵੀ ਉਸ ਦੀ ਕੁਝ ਪੁੱਛ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੋਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ।

ਇਸ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਸੰਗ ਵਿਚ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਉਪਰ ਲੰਮੇਂ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਬੱਦਲਾਂ ਵਾਂਗ ਛਾਏ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਬਾਦਲ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਸਰਕਾਰ ਬਾਰੇ ਜਿਸ ਕਿਸਮ ਦੀਆਂ ਟਿਪਣੀਆਂ ਸਿੱਧੂ ਹੁਰਾਂ ਨੇ ਮੀਡੀਏ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ ਉਸ ਨੂੰ ਸੁਣ ਕੇ ਕਾਂਗਰਸੀਆਂ ਨੇ ਤਾਂ ਬਾਗੋ ਬਾਗ ਹੋਣਾ ਹੀ ਸੀ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਬੜਾ ਹੀ ਗੰਭੀਰ ਕਿਸਮ ਦਾ ਮਹੌਲ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਅੱਜ ਦੇ ਸੰਜੀਦਾ ਪਾਠਕਾਂ ਨਾਲ ਦੋ ਚਾਰ ਗੱਲਾ ਕਰ ਲੈਣੀਆਂ ਮੈਂ ਵੀ ਜਰੂਰੀ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ।

ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ ਜਿਹੜੀ ਪੰਜਾਬ ਦੀ ਰਾਜਨੀਤੀ ਬਾਰੇ ਸੱਚ ਹੈ ਉਹ ਸਿੱਧੂ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਹੀ ਭਾਈਵਾਲ ਸਤਾਧਾਰੀ ਰਾਜਸੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਅੰਦਰ ਜਿਸ ਕਿਸਮ ਦਾ ਲੋਕਤੰਤਰ ਹੈ ਉਹ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਲੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਨਹੀਂ ਤੇ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਐਮ ਐਲ ਏ ਤੇ ਮੰਤਰੀਆਂ ਨੂੰ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਜਲੀਲ ਹੋਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਇਹ ਤਾਂ ਉਹ ਹੀ ਜਾਣਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਮੰਤਰੀਆਂ ਦੀ ਫੌਜ਼ ਕਿਸੇ ਨਿੱਕੇ ਤੋਂ ਨਿੱਕੇ ਲੋੜਬੰਦ ਕਰਮਚਾਰੀ ਦੀ ਜਾਇਜ ਬਦਲੀ ਤੱਕ ਕਰਵਾਉਣ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਨਹੀਂ । ਚਪੜਾਸੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਉਚ ਅਧਿਕਾਰੀ ਤੱਕ ਲੋਕ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਹਲਕੇ ਦੇ ਇਨਚਾਰਜ਼ ਜਾਂ ਮੰਤਰੀ ਦੇ ਤਰਲੇ ਮਾਰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਬਾਦ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਤਾਂ ਪੈਸੇ ਖਰਚ ਕੇ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਵਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਵੱਡੀ ਵਾਲੀਆਂ ਨੌਕਰੀਆਂ ਵਿਚ ਤਾਂ ਇਹ ਵਰਤਾਰਾ ਚਲਦਾ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪਰ ਸਕੂਲਾਂ ਦੇ ਮੁਲਾਜ਼ਮਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਭਾਗਾਂ ਦੇ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਲਈ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੈਸੇ ਦੇ ਕੇ

ਬਦਲੀ ਵਰਗਾ ਨਕਾਰਾ ਜਿਹਾ ਕੰਮ ਕਰਵਾਉਣਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਵੱਡੀ ਬਦਨਾਮੀ ਦਾ ਸਬੱਬ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਹਲਕੇ ਦੇ ਮੰਤਰੀ ਨੂੰ ਛੇ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਦ ਆਖਦਾ ਹੈ ਸਾਹਿਬ ਜੀ ਆਖਰ ਪੈਸੇ ਦੇ ਕੇ ਹੀ ਕੰਮ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਮੰਤਰੀ ਵਿਚਾਰੇ ਦਾ ਜਾਂ ਤਾਂ ਮਰਨ ਨੂੰ ਜੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਮਾਰ ਦੇਣ ਨੂੰ। ਉਹ ਕਰੇ ਤਾਂ ਕੀ ਕਰੇ? ਅੱਜ ਮੰਤਰੀਆਂ ਦੀ ਫੌਜ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਤਾਂ ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੁਝ ਨਹੀਂ। ਮੇਰੇ ਇਕ ਵਾਕਫ ਮੰਤਰੀ ਨੇ ਇਹ ਮੰਨਿਆਂ ਕਿ ‘‘ ਅਸੀਂ ਤਾਂ ਮਰਗ ਦੇ ਭੋਗ ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਹੀ ਰਹਿ ਗਏ ਹਾਂ ਯਾਰ ’’ ਇਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਲਚਾਰਗੀ ਦੋਹਾਂ ਹੀ ਸਤਾਧਾਰੀਆਂ ਦੇ ਆਗੂਆਂ ਦੀ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਇਕ ਹੋਰ ਦਿਲਚਸਪ ਉਦਾਹਰਣ ਹੈ ਕਿ ਇਕ ਕਾਲਜ ਦੇ ਬਾਹਰ ਕੂੜੇ ਦਾ ਇਕ ਵੱਡਾ ਢੇਰ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿਸੇ ਸਥਾਨਕ ਭਾਜਪਾ ਨੇਤਾ ਦੇ ਲੜਕੇ ਨੇ ਉਸ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਦਾਖਲਾ ਲੈਣ ਲਈ ਬੇਮਤਲਬੀ ਹੀ ਭਾਜਪਾ ਦੇ ਇਕ ਮੰਤਰੀ ਦੀ ਚਿੱਠੀ ਸਬੰਧਿਤ ਪਿ੍ਰੰਸੀਪਲ ਨੂੰ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਪਿ੍ਰੰਸੀਪਲ ਨੇ ਦਾਖਲਾ ਫਾਰਮ ਰੱਖ ਲਿਆ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਨਿਗਮ ਨੂੰ ਆਖਕੇ ਕੂੜੇ ਦਾ ਢੇਰ ਚੁੱਕੋ ਤੇ ਫੇਰ ਦਾਖਲਾ ਲੈਣ ਆਇਓ। ਸਥਾਨਕ ਲੀਡਰ ਨੇ ਗੱਲ ਮੰਤਰੀ ਤੱਕ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਕੂੜੇ ਦਾ ਢੇਰ ਵੱਡਾ ਸੀ ਦਾਖਲੇ ਦੀ ਤਰੀਕ ਲਗਭਗ ਆਖਰੀ ਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਮੰਤਰੀ ਸਾਹਿਬ ਹਫਤਾ ਭਰ ਕੂੜਾ ਨਾ ਚਕਵਾ ਸਕੇ ਤਾਂ ਹਾਰ ਕੇ ਕੌਸਲਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਿੱਜੀ ਟਰੈਕਟਰ ਟਰਾਲੀ ਨਾਲ ਦਿਹਾੜੀ ਤੇ ਮਜਦੂਰ ਲਾਕੇ ਉਹ ਕੰਮ ਕਰਵਾਇਆ। ਤਾਂ ਜਾਕੇ ਉਹ ਸਥਾਨਕ ਭਾਜਪਾ ਦੇ ਆਗੂ ਦੇ ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਬੀਏ ਵਿਚ ਦਾਖਲਾ ਮਿਲਿਆ ਜਿਹੜਾ ਹਾਰੀ ਸਾਰੀ ਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਨਿਗਮ ਕੋਲ ਵਰਕਰ ਨਹੀਂ ਏਨੇ ਵੱਡੇ ਕੂੜੇ ਦੇ ਢੇਰ ਨੂੰ ਉਹ ਸਿੱਟੇ ਕਿੱਥੇ? ਇਸ ਘਟਨਾ ਨੇ ਮੰਤਰੀ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਜਿਹੜੀ ਪਾਜ਼ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਖੋਲੀ ਉਹ ਭਾਂਵੇ ਗਿਣਤੀ ਦੇ ਲੋਕ ਹੀ ਜਾਣਦੇ ਹਨ ਪਰ ਨੇੜੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਹੂਟਰ ਵਾਲੀ ਕਾਰ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬੈਠੇ ਬੇਵਸ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਦਰਸ਼ਣ ਜਰੂਰ ਕਰ ਲਏ। ਸਿੱਧੂ ਦਾ ਅਜਿਹੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿਚ ਮੀਡੀਏ ਕੋਲ ਧਾਹਾਂ ਮਾਰਨੀਆਂ ਵਾਜਵ ਹੀ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਪਰ ਸਵਾਲ ਉਸ ਵਕਤ ਹੋਰ ਵੀ ਗੰਭੀਰ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਆਪਣੀ ਜਮੀਰ ਮਾਰ ਕੇ ਨਿੱਜ ਤੱਕ ਸੋਚ ਸੁੰਗੜ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤੇ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੇ ਆਗੂ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਰਹਿ ਕੇ ਬੰਦ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਲੋਕ ਪੱਖੀ ਨੀਤੀਆਂ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਤਾਂ ਅੰਦੋਲਨ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਸਗੋਂ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਅੰਦੋਲਨ ਕਰਨ ਦਾ ਨਾਟਕ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਲੋਕ ਪੱਖੀ ਹੋਣ ਦਾ ਭਰਮ ਪੈਦਾ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕੇ। ਇਹ ਹੀ ਕੁਝ ਸਿੱਧੂ ਨੇ ਅੰਮਿ੍ਰਤਸਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਹੈ। 28 ਸਤੰਬਰ ਨੂੰ ਮਰਨ ਵਰਤ ਦਾ ਐਲਾਨ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ 29 ਤਰੀਕ ਦੀ ਦਿੱਲੀ ਦੀ ਮੋਦੀ ਵਾਲੀ ਰੈਲੀ ਦੇ ਮੰਚ ਉਪਰ ਬੈਠਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਕਤਾਰ ਵਿਚ ਉਸ ਦਾ ਨਾਮ ਮੋਹਰੀਆਂ ’ਚ ਸ਼ਾਮਲ ਸੀ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਲੌਲੀਪੌਪ ਮਿਲਣ ਤੇ ਉਹ ਮਰਨ ਵਰਤ ਕਰਨਾ ਭੁਲ ਕੇ ਦਿੱਲੀ ਨੂੰ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।

ਸਿੱਧੂ ਹੁਰਾਂ ਨੇ ਅਮਿ੍ਰਤਸਰ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਨੂੰ ਆਧਾਰ ਬਣਕੇ ਜਿਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਫੰਡਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਹੈ ਉਹ ਉਪਰੋ ਉਪਰੋਂ ਦੇਖਣ ਤਾਂ ਠੀਕ ਹੀ ਜਾਪਦੀ ਹੈ ਪਰ ਕੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਇਕ ਅੰਗ ਨੂੰ ਪੂਰੇ ਸੂਬੇ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਕੀ ਹਲਕਾਵਾਦ ਜਾਂ ਮਹੱਲਾਵਾਦ ਦੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋ ਜਾਣਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਵਾਜਵ ਸਿੱਧ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਹਰ ਇਕ ਹਲਕੇ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਤਾਂ ਇਹ ਹੀ ਹੈ ਕਿ ਨੀਂਹ ਪੱਥਰ ਰੱਖੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਪਰ ਅਸਲੀਅਤ ਵਿਚ ਉਸਰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਖਜ਼ਾਨੇ ਖਾਲੀ ਹਨ। ਮੁਲਾਜਮਾਂ ਦੀਆਂ ਤਨਖਾਹਾਂ ਦੇਣ ਲਈ ਸਰਕਾਰ ਕੋਲ ਧਨ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ ਨਾ ਤਾਂ ਖਜ਼ੂਲ ਖਰਚੀ ਉਪਰ ਹੀ ਰੋਕ ਲਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸੰਗਤ ਦਰਸ਼ਣ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਮੁਲਤਵੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਮੁਲਾਜਮਾਂ ਨੂੰ ਡੀਏ ਦੀਆਂ ਕਿਸ਼ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਰਹੀਆਂ ਤੇ ਮੰਤਰੀਆਂ ਨੂੰ ਨਵੀਆਂ ਕਾਰਾ ਤੇ ਹੋਰ ਸੁਖ ਸਹੂਲਤਾਂ ਵਧਾ ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਆਪਣਾ ਹੀ ਜਮਾਂ ਕੀਤਾ ਹੋਇਆ ਜੀ ਪੀ ਐਫ ਨਹੀਂ ਕਢਵਾ ਸਕਦੇ। ਪੰਜਾਬ ਅੱਜ ਲੀਡਰਾਂ ਦੀਆਂ ਗਲਤ ਨੀਤੀਆਂ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਗੁਆਢੀ ਰਾਜਾਂ ਨਾਲੋਂ ਬਹੁਤ ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਿਆ ਹੈ। ਲੋੜ ਤਾਂ ਪੰਜਾਬ ਬਾਰੇ ਸੰਜੀਦਾ ਬਹਿਸ ਛੇੜਨ ਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਬਹਿਸ ਜੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਰਾਜ ਕਰਦੀਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੇ ਆਗੂਆਂ ਵੱਲੋਂ ਵੀ ਆਰੰਭੀ ਜਾਦੀ ਤਾਂ ਇਹ ਪੰਜਾਬ ਲਈ ਸ਼ੁਭ ਸਗਨ ਹੁੰਦਾ ਪਰ ਸੰਜੀਦਾ ਬਹਿਸ ਦੀ ਥਾਂ ਉਪਰ ਰਾਜਸੀ ਸਟੰਟ ਬਾਜੀ ਕਰਕੇ ਤੁਸੀ ਲੋਕਾਂ ਵਿਚ ਵਾਹ ਵਾਹ ਕਰਵਾ ਸਕਦੇ ਹੋ ਦੋ ਚਾਰ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਵੋਟਾਂ ਵਧਾ ਘਟਾ ਸਕਦੇ ਹੋ ਪਰ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹਿੱਤਾਂ ਦੀ ਤਰਜਮਾਨੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ।

ਸਿੱਧੂ ਨੂੰ ਜਾਦ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੀ ਉਹ ਪਾਸੰਦ ਹੈ ਉਹ ਪਾਰਟੀਆਂ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਵਰਤਦੀਆਂ ਹਨ ਨਾ ਕਿ ਵਿਅਕਤੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਲਈ ਕੋਈ ਮਾਇਨਾ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਸਿੱਧੂ ਦੀ ਚੌਣ ਸੰਸਦ ਦੇ ਉਮੀਦਵਾਰ ਵਜੋਂ ਭਾਜਪਾ ਨੇ ਇਸ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤੀ ਕਿ ਇਹ ਭਾਜਪਾ ਨੂੰ ਚਲਾਏਗਾ ਸਗੋਂ ਇਸ ਲਈ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਕੰਮ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਬੁੱਧੂ ਬਣਾਕੇ ਜਿੱਤਣ ਵਾਲਾ ਇਹ ਵਿਅਕਤੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਇਕ ਸੀਟ ਜਿੱਤ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਹੀ ਬੇਸ਼ਰਮ ਚੁਟਕਲਿਆਂ ਉਪਰ ਚਸਕਾਰੇ ਲੈਂਦੇ ਸਿੱਧੂ ਨੂੰ ਪਾਰਟੀ ਨੇ ਕਦੀ ਵੀ ਨੈਤਿਕਤਾ ਦਾ ਪਾਠ ਨਹੀਂ ਪੜ੍ਹਾਇਆ ਜਿਹੜਾ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਲੋਕ ਤੰਤਰੀ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸੰਸਦ ਨੂੰ ਪੜਾਇਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬਿਲੂ ਮੂਵੀ ਦੇਖਣ ਵਾਲੇ ਵਿਧਾਇਕਾਂ ਵਾਲੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਸ਼ਾਇਦ ਸਿੱਧੂ ਦਾ ਗੰਦੇ ਚੁਟਕਲਿਆਂ ਉਪਰ ਹੱਸਣਾ ਸ਼ਾਇਦ ਅਜੇ ਇਨਾਂ ਗੰਭਾਰ ਦੋਸ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ।